HEUKELOM - De begroeting aan de Heukelomse voordeur is hartelijk en op zijn zachtst gezegd bijzonder.
"Ik ken u niet, u mij wel", zegt Ton Oostrom met een glimlach, "ik lag plat." Tonny IJpelaar kijkt hem aan: "Hoe gaat het nu met u?"
Heukelom, hetzelfde huis op Goede Vrijdag 2009. De dan 56-jarige Ton Oostrom heeft zittend op de bank een hartstilstand gekregen.
Hij is net thuis van het hardlopen. Zijn vrouw Anita is begonnen hem te reanimeren. Al snel staat een eerste vrijwilliger binnen, opgeroepen via
het alarmeringssysteem van Oisterwijk Heartsafe. IJpelaar, eveneens opgeroepen, komt als tweede de woonkamer in gesneld .
"Ik heb meteen de bank maar weggesleurd en we zijn verder gaan reanimeren", zegt ze. "Die bank bleef mij bij en de kleur op uw gezicht.
Dat was een doodskleur. Het verschil in uw gezicht viel me net meteen op toen de deur openging." In de huiskamer gaat het gesprek over die bewuste avond.
Voor IJpelaar, die aan vrijwilligers reanimatiecursussen geeft voor de Stichting Oisterwijk Heartsafe, was het de eerste keer dat ze zelf écht moest reanimeren.
Leerzaam, zegt ze, want heel anders dan in het cursuslokaal met immer optimaal licht en een gladde vloer.
Oostrom, bij wie hartfalen door cholesterol in de familie zit en die na zijn hartinfarct gedotterd werd, moet 'het verhaal' reconstrueren
met wat hij achteraf heeft gehoord. "Dan denk je: gaat dat over mij? Ja, dat gaat over mij. Maar ik heb geluk gehad.
Ik heb er niets aan overgehouden." Dat slachtoffer en vrijwilliger elkaar zo treffen, is bijzonder.
De wet op de privacy maakt een ontmoeting moeilijk, zegt Henk van Aert van Oisterwijk Heartsafe.
Toch kreeg IJpelaar enkele maanden na de reanimatie, via de stichting, het dankmailtje van Anita Oostrom aan alle vrijwilligers.
"Dat was fijn. Maar als vrijwilliger doe je wat je moet doen en dan ben je klaar. Je moet er niet vanuit gaan dat je iets hoort,
hoe vervelend dat ook is." Al was ze op de bewuste avond vol goede moed, herinnert ze zich. "Op een gegeven moment
ging uw strottenhoofd op en neer en maakte u een slikreflex. U bent op eigen kracht de ambulance in gegaan, dat was voor ons een goed teken."

Overgenomen met toestemming van Brabants Dagblad ©